سکوتهای دنباله دار

من می‌خوام در مورد موضوع خود ساختن حرف بزنم . به نظر من ساختن خود یعنی انچه هستی را بتوانی درک کنی . یکی از بزرگترین لذتها و قدرتهای زندگی لذت بردن از خود و متکی بودن به خود است . نمی‌شود ما در چیزی که هستیم نقشی نداشته باشیم یا نقش کمی‌داشته باشیم و بعد‌‌ان‌نقطه را خوب درک کنیم . یکی از نشانه‌های درک کامل خود مشت باز است هیچ انسان قدرتمندی با مشت گره شده نمی‌خوابد اجازه می‌دهد قدرت از او جاری شود و این فرق انسانهای خود ساخته با انسانهای وام دار یا دیکتاتور‌هاست چرا که قدرت در دیکتاتودها جاری می‌شود ولی قدرت از انسانهای خود ساخته جاری می‌شود . معنا و مفهوم قدرت در حس درک‌‌ان‌است نه در لمس‌‌ان‌. ترس از زندگی با پناه بردن به ایین و رسم و رسومات فقط تبدیل به خرافه و جهل و موهومات می‌شود ترس از زندگی با پناه بردن و پیوستن به گروه و حزب و پروتکل خاص تبدیل به تعصب و خشونت می‌شود . ترس از زندگی فقط زمانی از بین می‌رود که فرد به مقابله با ترسش برود . بگذارد امواج ترس بر ساحلش بکوبند و او در نگاهی صبورانه ترس و خشم امواج را رقص اب و معلق زدن اب در اشتیاق رسیدن به ساحل بببند و به موج سواری فکر کند . من خوابم می‌اید نه اینکه کلاس بذارم از‌‌ان‌ادمهایی هستم که سرم روی کتاب خوابم می‌برد ... نه دراز می‌کشم و به هزاران ناملابمات رندگیم فکر می‌کنم و می‌بینم چطور لذت خود ساختگی همه صداها‌ی ناساز را با کوک‌های ریز و زیرکانه به تپه ماهور‌هایی مانند می‌کند که جان می‌دهد برای تاخت و تاز یک اسب وحشی برای نی زدن یک چوپان برای تصورات عریان یک هنرمند برای ثبت یک لحظه خارق العاده ..... و زندگی چیزی جز این نیست