سکوتهای دنباله دار

یکی از افتخارات این نسل ، زندگی در زیر سبیل کروکدیله . واقعا جامعه‌ی ما مثل یک ماشینه که هیچ یک از قطعات‌‌ان‌به هم پیچ نشده اند یا بقول گفتنی روی هم سوار نشده اند . بعضی از قطعات زنگ زده‌‌ان‌برخی دیگر پوسیده و ناکارامدن . خلاصه زهوار جامعه بصورت غریبی در رفته است البته رسیدن به این نقطه برای من مثل روز روشن بود این سرنوشت محتوم ما بود . هیچ چیزی جز حقیقت نمی‌تواند انسان را نجات دهد و الان توضیح حقیقت مشکل ترین کار ممکنه . من گاهی تنها راه رسیدن به حقیقت را رویا می‌دانم رویا پردازی می‌کنم و در رویاهایم یک روزه همه چیز را درست می‌کنم همه چیز ناگهان سهل و اسان می‌شود گویا من در یک‌‌ان‌پر سوم اسرار امیز فردوسی را می‌سوزانم و ارزو می‌کنم قدرتی خدا گونه به من بدهد تا کار را ردیف کنم اوضاع را سامان دهم در این لحظات من هر حرفی را فقط یک بار می‌گویم . حرف اول و اخرم این است که همه مردم باید یک کاری داشته باشند و هر کسی هر کاری را انتخاب کند باید تامین باشد و راه رسیدن به ارزوهایش هموار باشد . مردم حق دارن بی عقل باشند ولی حق ندارند بی عقل تصمیم گیرنده باشند نشانه عقل عدم خشونت است یعنی هر عمل خشن بی عقلی محسوب می‌شود و تنها قدرت من می‌تواند بی نهایت خشن باشد . قدرت من زمانی اجازه دارد خشن باشد که طرف مقابل از گفتگوی منطقی طفره برود . گفتگو پیچ کردن مهره‌هاست به هم ، بدون گفتگو همین می‌شود که ما شده ایم به هم پیچ نمی‌شویم. کاش می‌شد یک شبانه روز قدرت خدایی داشته باشم‌‌ان‌وقت خدایی کردن را به خدا ....